Ons allerlaatste bericht!

Hallo fans van het eerste uur, sympathisanten, verdwaalde google'aars en ander nieuwsgierig gespuis!

Ondertussen hebben we een stuk Australie doorkruist, trokken we rond op Bali en namen we het vliegtuig terug naar Bangkok, waar we drie maand geleden aan onze trip begonnen.

Het is hier eventjes stillekes geweest op de blog... Internet is vrij zeldzaam en vooral heel duur in Australie en  in Bali hadden we maar 10 dagen dus geen tijd te verliezen in een internetcafeetje. Daarbij moeten we nog wat verhalen overhouden om terug thuis te vertellen he! Da's al morgen...ongelooflijk hoe snel de tijd gevlogen is!!!

Ok, hou u vast voor een allerlaatste (stevig ingekort) verslag en een massa foto's!

Zes april haalden we ons buske op dat we voor drie weken adopteerden en dat ons meenam op een roadtrip van drie weken door de outback. We cruisden langs eindeloze vlaktes met metershoge termietenheuvels, reden langs ondergelopen wetlands, lieten hier en daar een kangoeroe oversteken, gingen aan de kant om roadtrains te laten passeren en staken zo nu en dan eens ons hand op naar een tegenligger. In Australië heeft de natuur het nog voor het zeggen. En omwille van de overstromingen de afgelopen maanden waren er nog veel wegen of stukken van natuurparken gesloten omwille van het gevaar op krokodillen. We waren verbaasd hoe kalm die Aussies eronder blijven. Er word simpelweg een bordje "road closed" geplaatst en wanneer je gaat vragen wanneer de weg terug open zal zijn of wanneer ze de brug gaan herstellen ,zeggen ze "maybe this week, maybe next week..."

Op onze toer van 2263 km hebben we een aantal National Parks met een bezoekje vereerd.
Met een temperatuur van 35 graden was het overdag niet alleen heel warm maar ook gevaarlijk voor onvoorzichtige wandelaars. In Kakadu National Park was er een wandelaar vertrokken voor een tochtje van 12  kilometer, maar zonder water. De onfortuinlijke man kan het niet meer navertellen. Dus wij schaften ons allebei een hoofddeksel van formaat aan, een liter zonnemelk en veeeeeel liters water!

Noord-Australie staat ook bekend om de grote populatie Aboriginals die er wonen. Een beschaving die zich meer dan 10 000'en jaren heeft kunnen handhaven, maar die in deze snelle tijden van Toyota's en supermarkten zichzelf maar moeilijk een plaats kunnen geven. Je ziet dan ook regelmatig stomdronken Aboriginals in de steden ronddolen. Maar er is ook prachtige rock-art te zien, en we hebben een boottocht over de wetlands gedaan waarbij we gegidst werden door een Aboriginal-man die ons alle survivalskills met veel plezier uitlegde.

Uiteraard kan je in Noord-Australie nog een ongelooflijke soortenrijkdom terugvinden. Een overzichtje:

Na drie weken rondrijden in Top End was het moeilijk afscheid te nemen van ons campertje: 17 jaar, 
240 000 kilometers op z'n teller en geen enkele panne tijdens onze reis!

We hebben enorm genoten van de wijdsheid en vrijheid in Australie. Onze kopjes waren dan ook niet echt bezig met het laatste deel van onze reis. Maar Bali bleek de ideale kers op de taart! Een absolute aanrader!

Slechts een zakdoek groot en bevolkt door 3,5 miljoen balinezen, 2 miljoen brommertjes en een massa toeristen! 
Maar we hebben het massa-toerisme aan de kust goed kunnen ontwijken en trokken het binnenland in: 
rijstvelden in het prachtigste groen, ontelbare rivierstroompjes, schattige bergdorpkes met superlieve mensen, 
wonderbaarlijk mooie architectuur en prachtige vulkanen die als eenzame torenwachters over het eilandje waken. 

We sloten onze reis af met de beklimming van de Urung Agung, de hoogste vulkaan van Bali. 
Dé kers op de kers van onze kersentaarttrip!!!
 
We reden tegen middernacht richting de tempel aan de voet van de vulkaan. Onze gids prevelde wat gebedjes 
en bracht wat offers opdat de goden ons gunstig gezind zouden zijn, we knipten onze mijnwerkerslampen aan,
en begonnen aan de klim. Doel: de zon zien opkomen vanop de top.
 
Het was prachtig!!! Open hemel dus eens voorbij de boomgrens zagen we 1000'en sterren en de lichtjes van 
heel Bali en Lombok. De laatste kilometer naar de top was stevig klimmen met handen en voeten, maar we 
werden boven dan ook beloond met de schoonste zonsopgang ooit. We waren (of beter ik, Jasmin, was) het 
fototoestel vergeten dus jullie zullen het zo van ons moeten aannemen dat het PRACHTIG was!!!
 
Nu drie dagen later zijn we nog zo stijf als iets, we kunnen allebei nog steeds niet normaal lopen (en worden 
véél nagestaard) en appreciëren het bestaan van trapleuningen meer dan ooit! 

Vanavond nemen we al het vliegtuig terug naar huis.... Heel vreemd dat de reis waar we zo hard en zo lang 

naar uitkeken al voorbij is! Maar we hebben al wat nieuwe bestemmingen in ons hoofd om van te dromen en 

we zagen dat het daar in België geweldig weer is, dus dat zal de acclimatisatie wel bevorderen!
 
Onze rugzakken puilen ondertussen ook uit van alle schatten die we onderweg verzameld hebben, onze 

fototoestelgeheugenkaart is vol, en we beginnen goesting te krijgen in patatten dus misschien is het wel tijd om 
terug te komen!
 
Merci voor het volgen van onze berichtjes en tot heel snel!
 
Gert en Jasmin
  

Down Under

Hallo tegenvoeters!

Hier een kort eerste berichtje van Down Under!

Een 6 tal maand geleden vonden we een supergoedkope vlucht naar Australie, dus we besloten een extra continent aan onze trip te voegen. Ondertussen weten we waarom de tickets zo goedkoop waren: we lieten ons vangen aan de luchthaventaxen die niet inbegrepen waren (typisch beginnersfoutje :-) en de vluchten vertrokken op onmogelijke tijdstippen en sloten niet echt mooi aan. Zo kwam het dat we twee nachten op luchthavenbankjes en tussen bagagebanden sliepen (rara wie uitstekend getraind bleek in het slapen op de meest gekke plaatsen en wie deze keer geen oog dicht deed) en we met hele kleine oogjes om half 4 's nachts aankwamen in Darwin, helemaal in het noorden van Australie.

We bedachten ons op het vliegtuig dat we allebei eigenlijk belachelijk weinig over Australie weten. Bij het opnoemen van grote steden kwamen we niet veel verder dan Sidney, Melbourne en uiteraard Darwin. We kennen het van de bosbranden, de overstromingen en van het TV-programma over de luchthavenimmigratiedienst!
We maakten uitgebreid kennis met de mannen van de controles, nu maar hopen dat we die bosbranden of overstromingen niet tegen komen.

Australie is gigantisch. Om van oost naar west te vliegen zit je 5 uur op een vliegtuig. Een treinrit van Darwin (in het noorden) naar Alicesprings (zowat in het midden) duurt meer dan 50 uur. Het spreekt dus voor zich dat we maar een inieminie stukkie gaan kunnen zien. De allereerste Aussie waarmee we aan de praat raakten op de luchthaven van Bali schudde dan ook vol ongeloof zijn hoofd toen hij hoorde dat we er ''maar'' 3 weken gingen reizen. Alsof je tegen Mickey Mouse himself zei dat je op een half uurtje Disneyland ging besoeken. ''You'll definitely have to come back, mate!"
Verder adviseerde hij ons zeker een helikoptervlucht boven Kakadu National Park te doen, met een cruisship de kusten te gaan bekijken en dat je het beste kan eten in het casino van Darwin. Hmm... wieweet als we ooit het grote lot winnen.
Australie is sowieso al vrij duur, zelfs als je de helikoptervluchten laat ;-) en zeker als je gewend bent aan de Thaise prijzen.

Morgen nog een dagje op stap in Darwin en onze verdere trip plannen. Overmorgen halen we onze camper op die we gehuurd hebben. En dan zijn we weg!

Groetjes***

Jasmin en Gert

Paradijselijke eilanden!

We waren helemaal klaar om een weekje te reizen langs een aantal tropische eilandjes in het zuiden. Wandelen langs verlaten stranden, snorkelen, lezen, kokosnootpetanque en onze zonnenmelk opgebruiken!

We wilden richting een klein eilandje waarvoor we moesten overstappen in Ko Phi Phi. Aangekomen daar merkten we dat we  te laat waren voor onze volgende boot. Geen probleem, we zouden de boot de volgende ochtend wel nemen.

Maar toen begon het te regenen, daarna te gieten en vervolgens kwam het water met bakken uit de lucht! En dat drie dagen lang. Door de storm waren de golven veel te hoog, dus de boten bleven op stal. De plastieken jassen en paraplu verkopers deden gouden zaken, de straatjes liepen onder, de bootjes langs de kust vochten voor hun leven, en wij speelden het 83ste spelletje carcassonne in ons hutje :-) Onze ''bungalow'' had z'n beste tijd gehad dus werden hier en daar op strategische plekken emmers en vuilbakjes geplaats om het binnengedruppel op te vangen; maar hij was naar Phiphi-normen vrij goedkoop en lag bovendien langs de Tsunami-evacuationway. Nooit gedacht daardoor gerustgesteld te zijn.

Tussen 2 stortbuien kwam de zon even piepen en waren wij door het dolle heen! we zagen  de kans om een plaatselijke booteigenaar enkele Bahts toe te stoppen en af te varen naar een nabijgelegen eilandje. Toeristisch maar wel prachtige koraalriffen en ideaal om met snorkel en bril dit prachtige onderwaterparadijs te verkennen. Wat een heerlijk gevoel om midden in een school van 500 vissen te zwemmen! Ook wij hebben Nemo gevonden, toen onze kapitein dicht bij een giftig koraal zwom en het oranje-witte visje er uit schoot.

Hooguit 2 uurtjes gesnorkeld, daarna begon het terug te regenen, maar we hebben het toch voor elkaar gekregen op die enige 2 uur zon van de hele week toch stevig te verbranden. Eerste fase: hmmm een beetje rood hebt gij de aftersun in u rugzak steken? Tweede fase: aah zelfs kleren dragen doet pijn! Derde fase: Jeuk!!! De stukken vel komen nu na 4 dagen eindelijk los en beurtelings krijgen we van elkaar een heerlijke krab- en wrijfsessie over de rug, afgekeken van de aapjes in Khao Yai National Park :-)

Ko Phi Phi was wel ok om er een dagje te zijn, maar zal zeker niet in onze top tien terecht komen. Als je je afvraagt hoeveel toeristen, restaurantjes, hotels en strandstoelen er maximaal op 1 vierkante kilometer passen is Ko Phi Phi the way to go! Het moet ooit een pracht van een eiland geweest zijn, en dat is het hier en daar - op zeldzame plekjes en vanuit bepaalde zorgvuldig uitgezochte hoeken bekeken - nog steeds. Maar om de enorme toeristentoevloed te kunnen slikken hebben ze een massa beton overgevaren. Ondertussen zijn er massas dubieuze massagesalons, discotheken en zatte toeristen. Het ibiza van Thailand. Fijn voor een dag en een avondje maar na 3 dagen wachten op zon of een boot waren we toch blij er weg te zijn.

De boottocht van Ko Phi Phi terug naar het vasteland was nog wel spannend: metershoge golven, een boot die precies elk moment kon kantelen, een kapitein die elke 15 min "100% safe! No worry!" riep, overal angstige blikken, een hysterische moeder die haar reddingsvest aantrok en haar tieners probeerde te overtuigen hetzelfde te doen (mama, neehee, iedereen kijkt naar u... maar dan in het zweeds), enorm veel reunies van mensen met hun ontbijt, een ongelukkige matroos die al deze volle kotszakjes moest ophalen en wegvoeren, en een maaginhoud die begerig naar lucht opwaartse neigingen vertoonde....

Beetje jammer dat we de eilandjes niet echt hebben kunnen zien, maar we willen zeker niet klagen, we hebben vele mensen met de handen in hun haar zien kijken hoe hun bootje zonk en hun huis of winkeltje onderliep. En blijkbaar, zo lazen we op de website van de standaard, zijn er op de eilandjes meer in het oosten ook een aantal doden gevallen...
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20110330_030&word=thailand

Nu hebben we er een paar dagen Phuket opzitten. Op voorhand dachten we er niet langer dan 1 nachtje te slapen, maar als het de hele tijd regent is het toch fijn om in een stad te zitten met goedkope internetcafeetjes, een boekenwinkel waar je gelezen boeken kan omruilen, veel koffiebarrekes (voor gert) en veel winkeltjes (voor jasmin). Geen slechte plek dus om te zitten in de regen! Zeker niet met een Bill Bryson in de hand: echt een aanrader voor iedereen die houdt van ontspannende reisverhalen met een grappige noot.

En op 1 april hadden we natuurlijk ook een hele goeie reden om naar de westerse supermarkt te gaan om een uitgebreid ontbijt aan te schaffen met brood en smeerkaas hmmmmm.... en om de thaise fondue eens uit te testen!

Straks eten we nog een laatste padthai of gele curry op de markt en dan de tuktuk in naar de luchthaven waar we  morgen heel vroeg de vlieger nemen richting Australie!!!

Tot snel!

G en J

National Park Khao Yai

We waren dus aangekomen in Luang Prabang waar we 5 dagen zijn gebleven. Deels door de charme van de stad en deels door een heropflakkering van tegenstrubbelende darmen en maag. Een pareltje van een stad maar die letterlijk overspoeld wordt door hordes toeristen waardoor het iets kunstmatig krijgt.
We hebben er duizenden kips uitgegeven op de avondmarkt, het voormalige nationale paleis bezocht (wat een eenvoud in vergelijking met het paleis in Laken) en de vele irrigatiemeertjes midden in de stad vereerd met een bezoektje.

Daarna verder doorgereisd naar Vientiane waar we 2 nachtjes zijn gebleven. Waarschijnlijk de meest relaxe en rustige hoofdstad ter wereld. Ondanks de overload aan tempels daar hebben we er geen enkele bezocht... Wel heerlijk gekuierd langs de Mekong, stoofvlees met frietjes gegeten in een Belgisch cafeetje en de plaatselijke Westerse supermarkt geplunderd (en onze portemonnee).

Eenmaal terug in Thailand zijn we via de nachttrein naar Pak Chong gereisd. We keken er naar uit om schuddend in te dommelen in onze coupee en heerlijk lang te slapen, tot we op ons treinbiljet keken en merkten dat we al om 2u30 aankwamen in Pak Chong. Nog nooit zo blij geweest dat een trein 2uur vertraging opliep.

Vanuit Pakchong gingen we richting het oudste Nationale Park van Thailand: Khao Yai national park.
Een enorm uitgestrekt park waar nog een 150tal wilde olifanten, tijgers, zwarte en maleisische beren leven. We hebben een groot deel van het noordelijke deel van het park verkend. Op de meest goedkope en ecologische manier: de duim omhoog en achterin de pick up van een vriendelijke ranger of toerist springen. Super!

We zetten ons tentje op op een van de twee kampeerterreinen. En we zagen dat we niet alleen waren: al na 5 minuten kwam een nieuwsgierig makaakaapje kijken wat we op zijn terrein deden. Deze apen zijn blijkbaar al heel gewend geraakt aan de toeristen die hier logeren en zijn best brutaal geworden. Hij rende op ons af, en greep naar de plastieken zak waar onze lunch in zat. En ging daarna een paar meter verder onze zak chips leegsmikkelen...

Door het park liepen een aantal geasfalteerde wegen voor auto's, maar daarnaast waren er ook trekkingroutes die door de jungle kronkelden...

Voor de duidelijkheid: de witte misbaksels op de foto hierboven zijn beschermhoezen voor bloedzuigers, maar die beesten zijn zo agressief dat ze er nog onder kruipen om je te pakken te krijgen!

Op weg naar de uitkijktoren waar je een zicht hebt over het hele park:

We hebben massa's dieren gezien en dus ook massa's foto's getrokken. Hieronder een kleine selectie...

Jammer genoeg hebben we geen foto van toen we midden in de jungle geritsel hoorden - en bleven staan om het hert te zien dat waarschijnlijk in de bosjes zat - en in de ogen keken van een grote zwarte maleisische beer. Hier een google-foto van een 2jarig neefke in de zoo van korea:

De laatste avond, liftend achterin de truck van een thaise familie, moesten we even wachten omdat er een olifant langs de weg een boompje stond te eten. Echt kicken om die gigantische beesten van dichtbij te zien. Natuurlijk kan je overal in thailand olifantenfarms bezoeken, en ritjes maken op de rug van tamme olifanten maar om ze in het wild te zien was toch iets totaal anders. Of zoals je gert in het filmpje hoort zeggen: ''Amai, wa ne perfecten dag!''

Aangekomen aan ons tentje zagen we een zo mogelijk nog grotere verassing. Al onze spullen lagen verspreid over het terrein. Ons tentje gescheurd... Eerst dachten we dat we waren bestolen, maar toen we de dertig euro die we als reserve in onze rugzak hadden verstopt in een hoekje vonden, samen met apenkeutels en - echt waar - een hele hoop apennootjes wisten we zeker dat er een bende apen een stevig feestje gebouwd hadden! De ranger van het park die kwam kijken had zo met ons te doen dat hij ons een gratis nachtje aanbood en noodles met sojamelk bracht. 

Dezelfde avond kregen we nog een bezoekje van een paar herten.Vriendelijke beesten.

Maar 's nachts hoorden we naast ons gezicht ook gegrom en gehijg en toen we de pillamp aanstaken zagen we een grote stekelige schaduw. Goeienacht stekelvarkens!

op de foto zien ze er uit alsof ze een egelformaat hebben, maar die beesten zijn 30 cm hoog. Rara wie van ons twee dit allemaal zalig en geweldig vond, en wie geen oog heeft dicht gedaan....

Laatste ochtend bij zonsopgang vertrokken omdat je dan de monkeys van het parkst het actiefst zijn. We kwamen al na een paar honderd meter de bende Makaakapen tegen die waarschijnlijk onze tent geplunderd heeft...

En we hoorden overal Gibbons en zagen ze van ver slingeren door de bomen. Waanzinnig mooi!

En wij heeeeeel tevreden het park verlaten, op richting het zuiden!